Donderdag 16 februari 1984 was een dag die we nooit zullen vergeten. Het was kil en mistig. Petra en Wim gingen vroeg op pad met de auto richting Best. Wim had net een nieuwe auto, een Toyota Corolla waar hij heel trots op was. Nadat Harald en Rob naar school waren gegaan, vertrokken ze vanuit Reusel.
In Middelbeers ging het mis. Wim moest plotseling uitwijken omdat een SRV-wagen stil stond op de weg. Dat was een fataal moment, want ze botsten daarna frontaal op een vrachtwagen. Vooral de kant waar Petra zat, was hard geraakt. Beiden overleefden het ongeluk niet, en daarmee kwam hun nog jonge leven abrupt ten einde. De auto was niet meer dan een wrak, zoals je op de foto’s in de krantenartikelen kunt zien. Harald en Rob waren in letterlijk een klap wees, wat hun leven voorgoed zou veranderen. De familie van Gils en de familie Stas werden hard geraakt, maar ook de vele vrienden en kennissen bleven achter in ongeloof. Petra en Wim stonden vol in het leven en hun deur stond altijd open. Ze zouden gemist worden.
Krantenartikelen 17-2-1984
Telegraaf
Dagblad van het Zuiden
Algemeen Dagblad
Begrafenis 21-2-1984
Op 21 februari werden Petra en Wim samen begraven in Reusel. De kerk zat overvol tijdens de afscheidsdienst. Beide families waren er, vrienden, kennissen en dorpsgenoten. Na de dienst werd de kist in het graf gehesen met daarom heen een zee van bloemen. In het graf naast hen lag ‘den ouwen taaie’, een Reuselnaar die meer dan 100 jaar was geworden. Wrang om te zien dat Petra en Wim samen bij lange na niet aan dat aantal jaren kwamen. De woorden in het bidprentje spreken voor zich.
Bidprentje voorkant
Bidprentje tekst
Grafsteen Petra en Wim in Reusel
Ruiming graf en crematie 7 juni 2024
In februari 2024 was het 40 jaar geleden dat Petra en Wim werden begraven. De grafrechten waren verlopen en Rob en ik besloten om hun laatste wens te respecteren en de stoffelijke resten te laten opgraven en te laten cremeren in Veldhoven. Op vrijdag 7 juni was het zover; wij kwamen samen met de naaste familieleden om er in besloten kring een waardig laatste afscheid van te maken. Harald deed een korte toespraak en daarna konden alle familieleden op hun eigen wijze afscheid nemen, door iets op de kistjes te schrijven en er een bloem achter te laten. Ook is er nog wat opgeschreven in een boekje dat is rondgegaan. Na de crematie(s) hebben we met de meesten nog een lunch gehad in de Koningshof.
Uitvaart Petra en Wim, 7 juni te Veldhoven
Welkom allemaal! Ik wil kort nog iets zeggen.
Het is natuurlijk een beetje vreemd, deze tweede uitvaart van Petra en Wim, maar wel goed dat het gebeurt. Bij de begrafenis in 1984 waren Rob en ik 8 en 9 jaar, en nu bijna 50. Dit plotselinge verlies was onwerkelijk, we konden het gewoon niet geloven. Ik weet nog dat ik ’s middags gewoon naar school ging alsof er niks gebeurd was. Het besef kwam pas veel later. Destijds was er sprake van totale ontreddering binnen de familie na het verlies van twee mensen in de bloei van hun leven. Wim was 34 jaar en Petra 26 jaar.
Iedereen heeft dit verlies op zijn eigen manier en in zijn of haar eigen tempo verwerkt en is doorgegaan met zijn leven. Voor Petra en Wim is de tijd echter stil blijven staan, terwijl de wereld om ons heen intussen flink is veranderd. Zij hebben bijvoorbeeld nooit internet of mobiele telefoons gekend, maar ze staan sinds een paar jaar wel op internet. Ook zijn er heel veel neven en nichten, kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen bijgekomen. Zij hebben Petra en Wim nooit gekend, alleen uit de foto’s en verhalen. Het is mooi dat Anouk er nu bij is. Zij is vlak na het ongeluk geboren en daarmee ging het leven gewoon door. Ook Rob en ik hebben amper de tijd gehad om Petra en Wim goed te leren kennen, al hebben we wel veel dierbare herinneringen.
Het graf was altijd een mooie gedenkplaats, en daar is ook dankbaar gebruik van gemaakt door de jaren heen. Het was echter hun laatste wens om gecremeerd te worden en bij deze vervullen we die dan ook. Na ruim 40 jaar sluiten we iets af maar we zullen hen niet vergeten! Zolang wij leven, zullen de herinneringen voortleven.
Iedereen mag een bloem op een van de kistjes leggen en er eventueel met stift iets op zetten als laatste groet, en in een boekje kun je nog een paar laatste woorden schrijven.